«Την άνοιξη, η φύση σε βγάζει από τον τάφο και σου λέει: ζήσε!»

ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ
Συνεντεύξεις: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
«Κατά γενική ομολογία την άνοιξη όλα είναι ανθισμένα, οι άνθρωποι νιώθουν μια ανανέωση, μια ανακούφιση, οι γυναίκες είναι πιο όμορφες κ.λπ.
«Πολλές επαναστατικές κινήσεις γίνονται την άνοιξη, εκφράζοντας την ανάγκη των ανθρώπων για ανόρθωση, για ελευθερία», παρατηρεί ο Μανώλης Ρασούλης Ομως κατά περίεργο λόγο, στο έμπα της άνοιξης το ανθρώπινο στοιχείο βιώνει αυτή την είσοδο στη νέα σεζόν με μια μελαγχολία και ίσως μια δραματικότητα. Οπως το Θείο Δράμα που κορυφώνεται αυτές τις ημέρες. Κάθε άνοιξη (όπως και κάθε Σεπτέμβριο) νιώθω μια μελαγχολία και προσπαθώ να δω τι συμβαίνει: είναι η φύση που σου ανοίγει τα διαφράγματα, σε βγάζει από τη σαρκοφάγο, τον τάφο και σου λέει "τώρα ζήσε, βίωσε". Είναι μια δύσκολη καμπή. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι νιώθουν αυτό το συναίσθημα το μελαγχολικό και γι' αυτόν τον λόγο έχει τοποθετήσει και η Εκκλησία και το θέμα αυτό του Θείου Δράματος: "Ω, γλυκύ μου έαρ", "Η ζωή εν τάφω" και όλα όσα ζούμε αυτές τις μέρες.
Οταν μάλιστα μπαίνει ο Μάρτης, εγώ θυμάμαι διάφορα περιστατικά που με έχουν σημαδέψει και μπαίνω σε μια δραστηριότητα, σε μια ιδιαίτερη κατάσταση. π.χ. 6 Μαρτίου 1986 είχε έρθει ο δάσκαλός μου, ο Οσο, κυνηγημένος από όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου και ήταν στην Κρήτη, στην Ελούντα. Ο Οσο ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, ο οποίος δεν παραδεχόταν τον θάνατο κι αυτό είναι μια άλλη διάσταση στη συζητήσή μας αφού κάποια πράγματα πεθαίνουν και ανασταίνονται, όμως κατά τους προσωκρατικούς ζούμε σε ένα αιώνιο παρόν, άρα και τίποτε δεν πεθαίνει, και αυτό το ξέρουν οι μύστες. Οταν συνέλαβαν τον δάσκαλό μου, μετά τον απέλασαν κι αυτό με πλήγωσε. Από τότε, 6 Μαρτίου είναι για μένα μια οριακή στιγμή, μιλάω γι' αυτό το περιστατικό, προσπαθώ να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους τι είναι ο θάνατος, η απέλαση, οι δάσκαλοι, το πνεύμα, η άνοιξη.
Στις 6 Μαρτίου 1910 έγινε και το Κιλελέρ και του χρόνου γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του. Αρα την άνοιξη γίνονται και διάφορες επαναστατικές κινήσεις όπως είχαμε τον Αθανάσιο Διάκο που είπε το περιβόητο "Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι" κι έχουμε και τον Επιτάφιο του Ρίτσου: "Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω". Δηλαδή υπάρχουν και στο εθνικοαπελευθερωτικό και το επαναστατικό κίνημα δείγματα κινητικότητας την άνοιξη, στον πολιτικό τομέα είχαμε τις εμφύλιες συγκρούσεις, κι έτσι έχουμε ένα συνδυασμένο πράγμα. Οπως υπάρχει και το περιβόητο του Ρήγα Φεραίου, "ακόμη τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες" που σημαίνει ότι η άνοιξη φέρνει μια ανόρθωση προς τα πάνω. Βέβαια το ενδιαφέρον είναι όλος ο κύκλος των εποχών, γιατί αν δεν είχαμε περάσει τον χειμώνα, τότε και η άνοιξη δεν θα ήταν τόσο επιθυμητή.
Οσο για την Ανάσταση, αυτή σχετίζεται με την εμπειρία του μέσου ανθρώπου, το πώς βιώνει γύρω του το φαινόμενο του θανάτου. Η Εκκλησία, η οποία υποτίθεται ότι διαχειρίζεται τα σπουδαιότερα θέματα, έχει κάνει έναν ιστορικό συμβιβασμό με τη μάζα, τον μέσο άνθρωπο, ότι "κοίταξε να δεις, θα πεθάνεις αλλά θα αναστηθείς". Και μάλιστα έχει πλέον προσθέσει και κάτι που εμένα μου φαίνεται και λιγάκι γκραν γκινιόλ, κωμικό, ότι θα αναστηθείς με την ψυχή αλλά και το σώμα σου. Κάποτε έκανα μια συζήτηση με τον Σαββόπουλο, τότε που περνούσε τον παροξυσμό της ορθοδοξίας και μού 'λεγε "θα αναστηθούμε ψυχή τε και σώματι". Και τού 'λεγα εγώ "καλά, ρε Διονύση, πώς θα αναστηθείς, με τα γυαλιά σου, με τις τιράντες σου, 30 χρονών, 40, όπως συμφέρει εσένα, όπως συμφέρει τον Θεό, πώς ακριβώς, για να ξέρουμε". Στη Δεξαμενή ήμασταν, πίναμε μπίρες και λέγαμε τέτοια.
Αν πάρουμε ότι ο άνθρωπος ανασταίνεται, αλλά χωρίς ανάληψη, χωρίς να διαχυθεί το πλάσμα στον μεγάλο κόσμο, τότε και ο Ιησούς, χωρίς την ανάληψη, θα κωλοβαρούσε σαν το ζόμπι από 'δώ κι από 'κεί, θα επαναλάμβανε τα ίδια και δεν θα υπήρχε και ο σκοπός τού να πάει να θυσιαστεί. Ασε που δεν θυσιάστηκε γιατί ο Χριστός υποτίθεται ήταν Θεός και ήξερε εξ αρχής ότι θα αναστηθεί, και, αφού το ήξερε, τότε τι ακριβώς θυσίασε; Αυτές είναι θεατροποιήσεις των φυσικών νόμων για να έχουμε έναν κώδικα, να μπορούμε να εμψυχωνόμαστε. Αλλά πρέπει να πηγαίνουμε πιο πολύ στο βάθος, να πηγαίνουμε πέρα από τα δεδομένα κλισέ. Γιατί αυτά τα εκκλησιαστικά δόγματα πρέπει κάποια στιγμή να τα ψηλαφούμε και να τα συζητούμε με καλές προθέσεις, όπως κάνουμε τώρα. Θέματα που άπτονται οραμάτων και βαθύτερων μεθέξεων και τα οποία πιστεύω ότι συζητούσαν και βίωναν στα Ελευσίνια Μυστήρια, τότε με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη κ.λπ.».