Για γονείς

Τα παιδιά μας δεν είναι κτήμα μας. Είναι οι γυιοί και θυγατέρες του ζωηρού πόθου της ζωής για τον ευατόν της.
Έρχονται στη ζωή από εμάς αλλά όχι για μας. Και μονολονότι είναι μαζί με μας, δεν ανήκουν σε μας.
Μπορούμε να τους δώσουμε την αγάπη μας, αλλά όχι και τις σκέψεις μας. Αυτά έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να στεγάζουμε τα σώματά τους αλλά όχι και τις ψυχές τους. Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του ΑΥΡΙΟ που εμείς δεν μπορούμε επισκεφθούμε ακόμα ούτε στα όνειρά μας.
Μπορούμε να παλαίψουμε για να τους μοιάσουμε, αλλά μη ζητάμε να τα κάνουμε να μας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω, ούτε χασομεράει με το ΧΤΕΣ.

KAHLIL GIBRAN

Αν ένα παιδί….

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτόεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

R. RUSSEL

Πηγή.
http://ipapanik.wordpress.com/page/15/