Χίλες κι αν βάλω στην καρδιά, για ‘σένα θέση θά ‘χει.
Μα ούτε καρφίτσα δεν χωρεί, σαν μπείς εσύ μονάχη.
Συχνά μου φεύγει ο λογισμός και έρχεται μαζί σου
και σου κρατάει συντροφιά μην είσαι μοναχή σου.
Όσα είν’ τ’άστρα τ’ ουρανού, τόση και η καρδιά μου,
τόσα και τα ξενύχτια μου, που σ’έχω μακριά μου
Εγώ ζηλεύω το κερί για την υπομονή του
που πάντα στέκει όρθιο κι ας λιώνει το κορμί του
Οποτε σ’έχω αγγαλιά του χταποδιού ζηλεύω
ας είχα τα πλοκάμια του χέρια να σε χαϊδεύω
Απόψε πάλι συντροφιά με την ανάμν
ησή σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου