Αυτή την Ελλάδα θέλουμε!

Κ. Βολανάκης, Το λιμάνι του Βόλου (1875)
Κυριάκος Σ. Κολοβός*

Όσοι παρακολούθησαν το Σάββατο 8/5/2011 από το δορυφορικό πρόγραμμα της ΕΡΤ την εκπομπή «Στην υγειά μας», με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, είναι βέβαιο ότι ένιωσαν υπερηφάνεια και ψυχική ανάταση. Η ιδέα των συντελεστών του προγράμματος να προσκαλέσουν στο πλατό, μέρος της χορωδίας και της ορχήστρας του Μουσικού Σχολείου Βόλου, σε μια εκπομπή αφιέρωμα στο Γιώργο Νταλάρα, ήταν εξαίρετη και αποζημίωσε όλους με τον καλύτερο τρόπο. Με μια εναλλακτική και ρηξικέλευθη πρόταση, τα παιδιά από το Βόλο, αποκατάστησαν τις ισορροπίες που τα κακά αντίγραφα τέτοιου τύπου εκπομπών τείνουν να ανατρέψουν, μετατρέποντας τα σαββατόβραδά μας σε συνοικιακές μουσικοπανήγυρεις.

Η προσπάθεια τόσο των παιδιών όσο και των καθηγητών είναι άξια συγχαρητηρίων. Με ζήλο και μεράκι, με το ταλέντο και την επιμονή τους έφτασαν σε αξιοθαύμαστο επίπεδο, συγκρίσιμο με επαγγελματικές ομάδες που παίζουν στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής. Έδωσαν μαθήματα πώς η εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να εμβολιασθεί και να αποτελέσει πόλο έλξης για το μαθητή σε μια εποχή που όλοι, εναγωνίως, επιζητούν, σε Ελλάδα και Κύπρο, τη συγγραφή των «τέλειων» αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε μια μαθήτρια, στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των τραγουδιών «Η δική μου η πατρίδα» και «Η Σμύρνη», εξ αφορμής αυτών των τραγουδιών και του συναισθήματος που η ίδια η μουσική τους προκάλεσε, μπήκαν στη διαδικασία να ρωτήσουν και να μάθουν τι έγινε στη Σμύρνη και γιατί η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη.

Ο Γιώργος Νταλάρας φανερά συγκινημένος από την προσπάθεια των παιδιών ταξίδεψε στο χρόνο. Έμεινε άναυδος και κατάπληκτος από τις ερμηνείες τραγουδιών που ο ίδιος καθιέρωσε τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες∙ τραγούδια ύμνους που συνέθεσαν/έγραψαν οι Λοΐζος, Σπανός, Κουγιουμτζής, Καλδάρας, Τόκας, Παπαδόπουλος, Πυθαγόρας και άλλοι. Ευχαρίστησε κατ’ επανάληψιν τους μαθητές, τους καθηγητές και τους γονείς των μαθητών που στα πλαίσια μιας αγαστής συνεργασίας κατάφεραν τόσα πολλά. Δήλωσε με έμφαση: «Γεμίζω από συναισθήματα και αδειάζω από το βάρος…».

Ένα βάρος, θα συμπληρώναμε, που προκάλεσαν στον τόπο καιροσκόποι και απατεώνες που συνέργησαν με διεφθαρμένους πολιτικούς. Στην Ελλάδα της προηγούμενης δεκαετίας κυκλοφορούσε ως προεκλογικό σλόγκαν, προς άγραν ψήφων, ότι «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε»∙ ανάμεσα στα τόσα ευκαιριακά που πλάσαραν οι λαοπλάνοι που καταλήστευσαν τη χώρα και την ανάγκασαν να περιέλθει στην πιο δεινή θέση που βρέθηκε ποτέ.

Φυσιολογικά, λοιπόν, γεννιέται το ερώτημα κατά πόσον υπάρχει ελπίς και μέλλον στον ελλαδικό χώρο. Υπαρξιακό, πλέον, το διακύβευμα της δημιουργίας του αντίπαλου δέους των επίορκων καταχραστών που υπεξαίρεσαν και οικειοποιήθηκαν. Ακτίδα φωτός διακρίνεται στο βάθος της σκοτεινής σήραγγας, που δημιούργησε μέρος της γενιάς των πολιτικών της Μεταπολίτευσης, εκπεμπόμενη από βλαστάρια όπως αυτά του Βόλου. Διότι όπως σημείωσε μια καθηγήτρια των παιδιών αυτοί είναι οι αυριανοί πολίτες που θα βγάλουν τη χώρα από την ηθική κατάπτωση στην οποία έχει περιπέσει.

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε επίσης στην εφημερίδα ‘Φιλελεύθερος’ [10/05/2011]

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/8849